نویسنده: بیگدلی

آدامس نزدیک ظهر بود که رسیدیم اصفهان. اتوبوس گوشۀ میدانی نگه ­داشت تا مسافر‌ها پیاده شوند؛ کمی بعد راه افتاد؛ چند خیابان دیگر را پشت سر گذاشت و به گاراژ رسید؛ دورتادور گاراژ را...

اگر جنگی هم نباشد … شما ای سربازان، بدانید این‌که می‌گویند کشور امن و امان است و جهان در صلح و آرامش به سر می‌برد دروغ است. این را آن‌هایی می‌گویند که دشمن شما...

من و دوستم با لیدا دوستم می‌گوید: «نه.» و نی را به لب می‌گیرد. لیدا شانه بالا می‌اندازد. می‌گوید: «نمی‌فهمی چی می‌گم.» سربرمی‌گردانم و نگاهش می‌كنم. دوستم دود را بیرون می‌دهد. «به هر حال.»...

نگران دندان هایم هستم آقای روشنک یکی دو ساعت زودتر از ساعت پنج عصر شال­ و­کلاه کرد و از خانه زد بیرون. بین راه عکسی از دندان­ هایش گرفت و سپس راهی مطب دکتر...

شاید این­طور بهتر باشد آتوسا تا چشم­ هایش را باز می ­کند، می ­گوید: «تمام رؤیاهام دود شد و به هوا رفت.» من روی تخت، کنارش، می­ نشینم و با لبخند به او می­...

وقتی برف­ها آب می­شود من و افسانه، عصر جمعه از تهران راه افتادیم سمت کرج تا مادرم را برای شب به خانة خودمان بیاوریم. فردای آن روز ساعت یازده صبح  وقت دکتر داشتیم و...